සුරස මුද්‍රාව යටතේ සූරියකුසුම, සඛී භාර්යා සහ මා යන පාඨක සම්මානයෙන් පිදුම් ලත් නවකතා නිර්මාණය කළ ප්‍රවීණ ලේඛක චූලාභය ශාන්ත කුමාර හේරත්ගේ නවතම නවකතාවයි චක්‍රවර්ති.
හෙළ රාජ්‍යක්වය දිනාගැනීමටත්, පවත්වාගැනීමටත් ඉවහල්වන රාජකීය රහසක් වසර දෙසීයකටත් අධික කාලයක් පැවැති පරම්පරා ගණනාවක් පුරා රැකගත් කුල කාන්තාවක පිළිබඳ කුතුහලය හා වීරත්වය පිරි අනුවේදනීය කතාවයි චක්‍රවර්ති. වංශකතා, සෙල්ලිපි, පුස්කොළපොත්, සන්නස්, ජනශ්‍රැති, ජනප්‍රවාද ඔස්සේ අතිශය චමත්කාරජනක ලෙස ගොඩනැගෙන මෙම රහස් කතාව පාඨකයා තුළ කුතුහලයත්, විමතියත්, සන්ත්‍රාසයත් ජනිත කරමින් ඔහුව ඉතිහාසයේ සොඳුරුතම මෙන්ම අඳුරුතම ඉසව්වන් කරා රැගෙන යන අතිරමණිය වෘත්තාන්තයකි.
විසල් වපසරියක් පුරා විහිදි යන ඵෙතිහාසික සිදුවීම් මාලාවකට සම්බන්ධ ”චක්‍රවර්ති” පාඨකයාට නවමු වින්දනයක් ලබාදෙන අතිශය තෘප්තිමත් අත්දැකීමක් වනු නිසැකය.

“මට ගෑනියෙක්ව සහේට ගන්ට ඕනැ කමක් නෑ… කුලුඳුළේ දරුවා ලැබෙන්ට ගිහින් මයෙ ඇත්ති මිය පරලොව ගිහින් දැන් අවුරුදු හතරක් වෙනවා….. ඒ ඇත්තිට ම ඇරිච්චි හිත… ආයෙ මට ගෑනියෙක් ගැන හිත හදාගන්ට බැරුවා… ඒ ඇත්ති ගැබ්බර වුණාට පස්සෙ මට හරියට ඒ ඇත්තිව බලා කියා ගන්ට බැරිවුණා.. අමාරුවෙලා පණ යනකොටත් මම හිටියෙ වෙළඳාමෙ ගොහිං… මගෙ හිත කියනවා ඒක මගෙ අතින් වෙච්චි වැරැද්දක් කියලා… අදටත් බඩදරු ඇත්තියක් දකිනකොට මගෙ පපුකැනැත්ත පිස්සෙනවා..”
ඈ ඔහුගේ මුහුණ දුටුවේ නැත. එහෙත් කිසියම් හැඬුම්බර පසුතැවිල්ලක් ඒ කට හඬේ තැවරී ඇත්තාක් මෙන් ය.
“නඟාට වෙච්චි විපත්තිය ඇහුවම මට වාවන්නෙ නැතුව ගියා… මේ දරු බරිං නිදහස් වෙනකං නඟාට පිහිට වෙන්ට ඕනැ කියලා මට හිතුණෙ ඒකයි.. ඒකෙන් අර මිය පරලොව ගිය ඇත්තිටත් පිංසිද්දවෙනවා. මගෙ හිතටත් හෑල්ලුවක්..”
ඔහු ඈ දෙස බැලුවේ ය. ඇය තවමත් ගං දිය දෙස බලාගත් ගමන් ය.
“වේරගංතොට අප්පුහාමි වගේ ම අරුන් දෙන්නත් හිතාන ඉන්නෙ මං නඟාව සහේට ඇන්න ඇවිත් කියලා…”
ඔහු තවලමේ බඩු අඩුක්කරන සිය සගයින් දෙස බලමින් කීවේ ය.
“මං ඒක හරිගස්සන්ට ගියේ නෑ…. ඒක එහෙමම ඒත්තු ගන්නන එක හොඳා… ආරස්සාවයි සත්කාරයි සේරම හම්බවෙන්නෙ එතකොට….. ඇත්ත කතාව කියන්ට ගියොත් ගංඔල ගෑනුන්ට මිනිස්සුන්ට අටුවා ටීකා ටිප්පනි සේරම දැනගන්ට
ඕනැ වෙනවා.. කව්රාල මඩකලපුවෙ ගිහින් එන ගමං මාඔයෙන් ගෑනියක් ගෙනාවා කිව්වාම කතාව අහවරයි.. වැඩිම වුණොත් තව පෝය හය හතක් නෙ ගෙවෙන්ට තියෙන්නෙ.. ඒක සුටුස්ගාලා ගෙවිලා යයි… දරුවා ලැබුණට පස්සෙ මම මඩකලපු යන ගමං නඟාවයි දරුවවයි නඟාගෙ ගමට ඇරලන්නං… ඒ වෙනකොට ඒ පළාතෙ ගින්දර නිවිලා තියෙයි. කැලෑ වැදුණු නෑදෑයො ගෙවල්වලට ඇවිත් ඉඳියි… නඟාට ගමට ගිහින් දරුවත් හදාන වෙදකමත් කරගෙන පිළිවෙළක් වෙන්ට බැරියැ… මං මේ සේරම කොරන්නෙ පිං තකා. එච්චරයි.. එතකං ඔය බොරුව රකින්ට වෙනවා…”